Ο Ιερός Ναός της Αγίας Μαρίνας βρίσκεται περί τα 300 μ., δυτικά του Λυγουριού και ανήκει στον απλό τετρακιόνιο σταυροειδή τύπο με τρούλλο. Στο δυτικό μέρος απολήγει σε ευρύχωρο νάρθηκα.
Φωτογραφίες: Nomad Magazine
Οι κίονες και τα κιονόκρανα που στηρίζουν τον τρούλλο προέρχονται από αρχαίο υλικό. Ο ναός παρουσιάζει αρκετές ομοιότητες με την Κοίμηση της Θεοτόκου, τόσο στην αρχιτεκτονική διάταξη όσο και στη δομή.
Ο ναός είναι εν μέρει τοιχογραφημένος. Το κτιστό τέμπλο (Μεγάλη Δέηση και χαμηλότερα η Αγία Μαρίνα, η Βρεφοκρατούσα, ο Παντοκράτωρ και ο Πρόδρομος), το εσωράχιο της Ωραίας Πύλης (Άγιος Ζωσιμάς και Οσία Μαρία η Αιγυπτία), οι πλάγιοι τοίχοι (ολόσωμοι Ιεράρχες, ο Άγιος Γεώργιος, ο Άγιος Δημήτριος και ο Άγιος Στυλιανός) έχουν ζωγραφηθεί, σύμφωνα με επιγραφή στο τέμπλο, το 1713.
Πιθανότατα η τοιχογράφηση δεν συμπληρώθηκε λόγω των γεγονότων του 1715.
Ο ζωγράφος της Αγίας Μαρίνας αγαπά τα κοσμήματα, φυτικά και γεωμετρικά, αν και στυλιζαρισμένα. Το ίδιο στυλιζαρισμένες είναι και οι μορφές του, που διακρίνονται για τα φωτεινά πρόσωπα και τα ευγενικά χαρακτηριστικά. Κι εδώ η χρωματική κλίμακα είναι περιορισμένη.
Αυτή η εκκλησία ήταν το απόλυτο καταφύγιο για τους Έλληνες στρατιώτες που ήθελα να κρυφτούν από τη γερμανική βαναυσότητα.
Οι παλαιότεροι εξηγούν ότι όταν οι Γερμανοί είχαν φτάσει στα κοντινά μέρη, οι λίγοι στρατιώτες που είχαν ξεμείνει στην περιοχή δεν είχαν ένα μέρος για να κρυφτούν, έστω και για λίγο. Οι ντόπιοι τους κλείδωσαν μέσα στην εκκλησία και παρέμειναν εκεί μέχρι τα πράγματα να καταλαγιάσουν.
Εκείνοι, με τη σειρά τους, περιμένοντας καρτερικά, σκάλιζαν στα μάρμαρα του δαπέδου τον λόχο που υπηρετούσαν και τη χρονιά.
Από εκείνη την εποχή μέχρι σήμερα, τα «σημάδια» των στρατιωτών που άφησαν πίσω τους παραμένουν ανεξίτηλα, δίνοντάς μας μαθήματα ιστορίας.
Είναι εκείνοι οι ήρωες που ήθελαν να ξέρουμε ότι βρίσκονταν εκεί!
