Ιστορίες ανδρείας και θάρρους έχουμε ακούσει από πολλούς και ειδικά από εκείνους που προσπαθούν να εξασφαλίσουν την υστεροφημία τους.
Παρ’ όλ’ αυτά υπάρχουν και ορισμένοι, οι λεγόμενοι «άγνωστοι ήρωες» που έχουν ξεπεράσει τα όρια της αντοχής και κανένας δεν έχει ακούσει γ’ αυτούς.
Και ένας απ’ αυτούς ήταν και ο Gustaf Håkansson, ένας γεννειοφόρος Σουηδός, ο οποίος κατάφερε, σε ηλικία 66 ετών, να τερματίσει πρώτος σε ποδηλατικό αγώνα 1.600 χλμ.
Το 1951, ο Gustaf Håkansson έκανε την εγγραφή του σε έναν ποδηλατικό αγώνα αντοχής που διέσχισε σχεδόν ολόκληρη τη Σουηδία, μόνο που η αίτησή του απορρίφθηκε λόγω ηλικίας.
Διαπιστώθηκε ότι ο 66χρονος δεν είχε ούτε τη δύναμη ούτε τις αντοχές για να αγωνιστεί με τους 50 άλλους ποδηλάτες, οι οποίοι είχαν τη μισή του ηλικία.
Παρόλα αυτά, έχοντας διανύσει 965 χλμ. για να φτάσει στη γραμμή εκκίνησης, ο Gustaf ήταν εκεί την ημέρα του αγώνα στη σέλα του roadster του, που διέθετε λασπωτήρες, έναν προβολέα (που τελικά τον βοήθησε να βγει νικητής) και τσάντες μεταφοράς.
Λόγω του μεγάλου αριθμού των ποδηλατών, ο Gustaf πέρασε τη γραμμή εκκίνησης περίπου 20 δευτερόλεπτα μετά την έναρξη του αγώνα.
Είχε φορέσει μια σπιτική σαλιάρα με τον αριθμό 0, πιθανότατα για να δείξει στους διοργανωτές ότι δεν αστειευόταν και ότι περίμενε πράγματι να του συμπεριφερθούν ως συμμετέχων.
Πέντε ημέρες, πέντε ώρες και 1.600 χιλιόμετρα αργότερα, οι θεατές που περίμεναν να υποδεχθούν τον νικητή με επευφημίες και δόξα εντόπισαν μια φιγούρα να διακρίνεται στην τελευταία γωνία.
Πήγαν να τον χαιρετήσουν και να του προσφέρουν φαγητό και νερό, καθώς γνώριζαν ότι θα είναι εξαντλημένος μετά από μια τόσο κοπιαστική κούραση στις διαδρομές της Σουηδίας.
Περιμένοντας το κοινό να αγκαλιάσει έναν αδύνατο άνδρα 20 με 30 ετών, το πλήθος μπερδεύτηκε βλέποντας έναν αδύναμο ηλικιωμένο κύριο να ταλαντεύεται σε ένα σκουριασμένο παλιό roadster ποδήλατο με σκασμένο λάστιχο.
Κι όχι μόνο αυτό, αλλά ο εν λόγω ηλικωμένος κύριος βρισκόταν μία ολόκληρη μέρα μπροστά από τον δεύτερο.
Η αλήθεια είναι ότι ο Håkansson «έκλεψε». Αλλοι θα έλεγαν ότι δεν «έκλεψε», απλώς αγνόησε έναν κανόνα του αγώνα και οι άλλοι τον ακολούθησαν.
Ο Gustaf σε εκείνο το σημείο δεν κοιμήθηκε. Ως μέρος των κανονισμών του αγώνα, οι αγωνιζόμενοι αναμενόνταν να συναντηθούν και να σταματήσουν σε ένα σημείο ελέγχου στο τέλος της ημέρας για να πάρουν δυνάμεις και να ξεκινήσουν ξανά το επόμενο πρωί.
Αντίθετα, ο Gustaf χρειάστηκε μια ώρα για να ξεκουραστεί πριν ξεκινήσει ξανά στη μέση της νύχτας. Ο χρόνος του επέτρεψε να αναπληρώσει τα 16 χιλιόμετρα που βρισκόταν πίσω, προκειμένου να καλύψει, μετά από 482 χιλιόμετρα, ένα κενό 32 χιλιομέτρων μεταξύ του ίδιου και υπόλοιπου γκρουπ.
Ο Gustaf κέρδιζε και οι προσπάθειές του έγιναν… διάσημες σε ολόκληρη τη χώρα. Παρ’ ολ’ αυτά, από τον κόσμο υπήρχε λιγότερο ενδιαφέρον για τον ίδιο τον αγώνα, καθώς όσοι τον παρακολουθούσαν ήταν περισσότερο ανήσυχοι για το αν ο Gustaf θα… πέθαινε ανά πάσα στιγμή.
Σίγουρα ο ίδιος δεν μπορούσε να κρατήσει αυτή την πίεση στη μικρή γέρικη καρδιά του για πολύ ακόμη.
Πώς, όμως, θα μπορούσε να διατηρήσει έναν καλό ρυθμό χωρίς σχεδόν καθόλου ύπνο;
Ο Gustaf έγινε το επίκεντρο της εθνικής προσοχής.
Μετά από τρεις ημέρες και μόνο πέντε ώρες ύπνου, ο Gustaf παρέμενε πρώτος στον αγώνα για περισσότερα από 193 χιλιόμετρα.
Κάποια στιγμή η αστυνομία προσπάθησε να τον πείσει να σταματήσει για ιατρική εξέταση, αλλά εκείνος μόνο γέλασε και… έκανε πετάλι.
Τελικά, με μόλις 700 μέτρα να απομένουν, ο «ατσάλινος παππούς» (όπως έγινε γνωστός στα χωριά που είχε περάσει) σταμάτησε απότομα. Αλλά δεν ήταν η απόλυτη εξάντληση που τον σταμάτησε – το ποδήλατο του γέρου είχε υποστεί το πρώτο και μοναδικό του σκασμένο λάστιχο.
Ανενόχλητος, ο Gustaf κατέβηκε από το ποδήλατο και κατευθύνθηκε προς τη γραμμή τερματισμού, όπου, έχοντας μόνο λίγα μέτρα για να φτάσει, ανέβηκε ξανά για να διασχίσει τη γραμμή στις 2:15 μ.μ. στις 7 Ιουλίου 1951.
Παρά την αν και ανεπίσημη νίκη, η συνάντηση που είχε με τον βασιλιά της Σουηδίας συνοδεύτηκε με φήμη και τιμή.
Αυτή ήταν και η μεγαλύτερη ικανοποίηση του Γκουστάφ, καθώς απέδειξε ότι έκαναν λάθος οι γιατροί που πίστευαν ότι του ταιράζει καλύτερα η κουνιστή καρέκλα παρά η σέλα.
Ο «ατσάλινος παππούς» συνέχισε να κάνει ποδήλατα μέχρι τον θάνατό του το 1987 σε ηλικία 102 ετών.
Αν αυτό δεν είναι τρανή απόδειξη για τα οφέλη της ποδηλασίας, τότε τι είναι;
