Στις 29 Οκτωβρίου της περσινής χρονιάς, ο Nirmal ή Nims Purja έφτασε στην κορυφή του Shishapangma, μια απομακρυσμένη κορυφή του Θιβέτ που υψώνεται περισσότερο από 8 χιλιόμετρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας.
Ήταν μια εξαντλητική ανάβαση πάνω σε βράχο, χιόνι και πάγο-ένα ακραίο τεστ φυσικής και ψυχολογικής αντοχής – και όταν ο Purja ανέβηκε στην κορυφή των βουνών, μπορούσε να δει τον ήλιο να αντανακλά σε μακρινές αποστάσεις ενώ κάτω από αυτόν ένας ωκεανός από πυκνό λευκό σύννεφο κάλυπτε την θέα από τον υπόλοιπο κόσμο.
Οι μόνοι ήχοι που υπήρχαν ήταν ο αέρας, το χτύπημα των ποδιών κάτω από το χιόνι και τα συγχαρητήρια που μοιράστηκαν μεταξύ του Purja και της μικρής ομάδα των συναδέλφων ορειβατών στο Νεπάλ. Αυτή η στιγμή σηματοδότησε την ολοκλήρωση μίας προσπάθειας που είχε κάνει ο ίδιος. Η προσπάθεια που έκανε θεωρείται κάτι απίθανο, αλλά βέβαια, όταν είχε ανακοινώσει για πρώτη φορά την πρόθεσή του να το επιχειρήσει στις αρχές του 2019, πολλοί από τις διεθνή κοινότητα ορειβασίας εξέφρασαν δυσπιστία, αποδοκιμασία και περιφρόνηση, με τον Purja να τονίζει ότι: «Ήταν πέρα από τη φαντασία τους. Οι άνθρωποι πίστευαν ότι δεν είναι είναι ανθρωπίνως δυνατό».
Πολλοί έλεγαν: Ποιος είναι αυτός; Δεν τον έχουμε ξανακούσει. Έχει κάνει κάποιο επίτευγμα;
Τι δεν ήταν ανθρωπίνως δυνατό; Το να σκαρφαλώσεις στο Shishapangma, το οποίο ήταν ένα εντυπωσιακό επίτευγμα από μόνο του, δεν ήταν ο λόγος για τον οποίο πανηγύριζε, αφού ο Purja είχε κάνει νέο ρεκόρ στην ανάβαση των 14 μεγαλύτερων βουνών του κόσμου. Αυτό σημαίνει ότι σκαρφάλωσε κάθε κορυφή των Ιμαλαίων πάνω από τα 8.000 μέτρα, από το όρος Έβερεστ (8.848 μέτρα) στο Shishapangma (8.027 μέτρα). Το 1987, ο Πολωνός αναβάτης Jerzy Kukuczka είχε κάνει πρώτος το ρεκόρ σε επτά χρόνια, 11 μήνες και 14 μέρες, με τον Νοτιοκορεάτη Kim Chang-ho να του το σπάει το 2013 για ένα μήνα.
Το πλάνο του Purja ήταν να ανέβει κάθε βουνό μέσα σε επτά μήνες. Η συμπίεση όλης αυτής της «οδύσσειας» των δεκατεσσάρων 8.000μ. κορυφών είναι βασικά το ισοδύναμο της αναρρίχησης από τη στάθμη της θάλασσας στο διάστημα – σε ένα χρονικό πλαίσιο μικρότερο από μια… ποδοσφαιρική σεζόν. Για αυτόν τον λόγο δεν τον είχαν πάρει σοβαρά πολλοί όταν πρωτοείχε ανακοινώσει το πλάνο του. Μεγαλώνοντας βέβαια στους πρόποδες των βουνών του Νεπάλ και περνώντας σχεδόν όλη την ενήλικη ζωή του στο βρετανικό στρατό, δεν ήταν γνωστός σαν κάποιος ορειβάτης με χρόνια εμπειρίας και καθιερωμένη φήμη. Για αυτό το λόγο πολλοί έλεγαν ότι: «Ποιος είναι αυτός; Δεν τον έχουμε ξανακούσει. Έχει ιδέα τι χρειάζεται για να κάνει ανάβαση σε ένα βουνό με υψόμετρο 8.000 μέτρα;».
Η απάντηση τελικά ήταν ότι φυσικά ήξερε τι έκανε και στο τέλος, ο 37χρονος κατάφερε να σκαρφαλώσει όλες τις 14 κορυφές σε έξι μήνες και μια εβδομάδα, κάτι απίστευτα γρήγορο. Ο Purja εξήγησε έχοντας ένα πλατύ χαμόγελο, ότι: «Είμαι από τους ανθρώπους που κάνω πράγματα». Έχει σκαρφαλώσει σε πολλά μεγάλα ύψη, στο Έβερεστ και το Κ2, αλλά και στα Kangchenjunga, Annapurna, Makalu, Lhotse. Οπότε, το γεγονός ότι ο Purja μιλάει χωρίς στόμφο σχετικά με τα επιτεύγματα τους, αυτό εξηγεί το σκεπτικό του.
«Το σχέδιό του ήταν να ανέβει το ισοδύναμο της στάθμης της θάλασσας με το διάστημα – σε επτά μήνες»
Από τα πρώτα πράγματα που λέει ο Purja είναι ότι όταν ανεβαίνετε ένα βουνό, τότε ο αέρας γίνεται πιο λεπτός, οπότε όπως λέει: «Αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχει αρκετό οξυγόνο, το οποίο να τροφοδοτεί το σώμα σας. Ως αποτέλεσμα, προσπαθείτε να αναπνέετε γρηγορότερα για να πάρετε τον αέρα στους πνεύμονές σας, οπότε καταλήγετε να προχωράτε ανεξέλεγκτα ενώ κάθε κίνηση που προσπαθείτε να κάνετε γίνεται πιο τεταμένη και δύσκολη, τονίζοντας ότι: «Εάν κουβαλάτε 30 κιλά εξοπλισμού στα 8.000 μέτρα, τότε είναι σαν να σέρνετε ένα αυτοκίνητο στο πάτο της θάλασσας».
Το να βρίσκεσαι και να σκαρφαλώνεις σε αυτά τα ύψη σημαίνει ότι είστε επίσης ευάλωτοι σε επικίνδυνες συνθήκες. Εάν ανεβείτε πάνω από 3.000 μέτρα ή αν κάνετε την αναβάση με μεγάλη ταχύτητα, διατρέχετε τον κίνδυνο ανάπτυξης πνευμονικού οιδήματος μεγάλου υψομέτρου (HAPE), στο οποίο διαρρέει υγρό από τα αιμοφόρα αγγεία σας στους πνεύμονές σας. Ο Purja ανέφερε σχετικά με αυτό ότι: «Ο απλούστερος τρόπος που μπορώ να το εξηγήσω είναι ότι είναι σαν να πνίγεστε», ο οποίος αναφέρει ότι μπορεί το δέρμα σας να γίνει και μπλε. Η μόνη λύση για αυτό είναι να κατέβετε το βουνό όσο πιο γρήγορα γίνεται, αν και αυτό είναι συχνά πιο εύκολο να λέγεται παρά να επιτυγχάνεται. Επίσης, υπάρχει το HACE (εγκεφαλικό οίδημα μεγάλου υψομέτρου), το οποίο περιλαμβάνει το πρήξιμο του εγκεφάλου σας με υγρό και μπορεί να σας προκαλέσει αποπροσανατολισμό ή να σας κάνει να χάσετε τις αισθήσεις σας, αλλά και να έχετε επικίνδυνες αυταπάτες, με τον Purja να αναφέρει ότι: «Να είστε μόνος σας και απλά φωνάζετε στο βουνό. Αλλά ακόμη και αυτό είναι κουραστικό».
Με άλλα λόγια, ο θάνατος είναι παντού σε αυτά τα βουνά. Οι χιονοστιβάδες δημιουργούν τεράστια προβλήματα και εξαφανίζουν ολόκληρα τα στρατόπεδα βάσης. Οι άνεμοι έχουν την δυνατότητα να σας ταρακουνήσουν με ταχύτητα έως και 160 χλμ./ώρα, ενώ υπάρχει ο κίνδυνος για σοβαρούς τραυματισμούς. Κατά την ανάβαση του Lhotse, το τέταρτο ψηλότερο βουνό στον κόσμο, ο Purja περπάτησε σε τουλάχιστον τρεις παγωμένες σωρούς, με τα στατιστικά στοιχεία των τραυματισμών και των θανάτων να τρομάζουν.
Το όρος Έβερεστ, για παράδειγμα, είναι σχετικά αβλαβές, αφού το ποσοστό των ανθρώπων που προσπαθούν να ανέβουν το βουνό με τους θανάτους είναι 4%. Στο Kanchenjunga το ποσοστό αυξάνεται στο 14%, στο Nanga Parbat είναι περίπου στο 20%, στο K2 ακόμη πιο ψηλά, στο 29%, ενώ στην Annapurna, που φημίζεται ότι είναι το πιο θανατηφόρο βουνό στον κόσμο, το ποσοστό εκτιμάται στο 32%. Όσο περισσότερα από αυτά τα βουνά προσπαθείτε να ανεβείτε, τόσο μεγαλύτερες είναι οι πιθανότητες να βρίσκεστε στη λάθος πλευρά μιας στατιστικής. Οι ειδικοί τονίζουν ότι τόσο ο Kukuczka όσο και ο Kim Chang-ho είναι πιθανόν να πεθάνουν σε ατυχήματα ορειβασίας μέσα σε ένα χρόνο περίπου από την επίτευξη των ρεκόρ που ο Purja έκανε, στην προσπάθειά τους να τον ξεπεράσουν.
Σε μια κατάβαση, ο Purja και η ομάδα του αντιμετώπισαν έναν αποπροσανατολισμένο ορειβάτη από την Ινδία που υπέφερε είτε με HAPE, HACE είτε με συνδυασμό των δύο. Παρότι, ο Purja προσπάθησε να τους σώσει και να τους δώσει οξυγόνο από τις έξτρα φιάλες που είχε, ο ορειβάτης δεν τα κατάφερε και πέθανε στα χέρια του. Ο Purja χαρακτηρίζει αυτή την εμπειρία φρικτή και πολύ στενάχωρη, ενώ ανέφερε ότι στην ίδια κατάβαση είχε συναντήσει έναν Χιλιανό ορειβάτη, που παρά την κούρασή του και ενώ οι συνθήκες δεν ήταν ευνοϊκές ήθελε να φτάσει στην κορυφή. Ο Purja τον συμβούλευσε να γυρίσει πίσω, αλλά αυτός αρνήθηκε, επισημαίνοντας ότι: «Είμαι σε αποστολή. Είτε θα το κάνω ή θα πεθάνω». Το αποτέλεσμα ήταν να πεθάνει ο Χιλιανός αναβάτης, και ο Purja αναφέρει γι΄αυτό: «Υπάρχει μια πολύ λεπτή γραμμή του να είσαι γενναίος και του να είσαι χαζός. Θα μπορούσατε να είστε αρκετά γενναίοι για να κάνετε την ανάβαση υπό αυτές τις συνθήκες. Αλλά, αν πάρετε αυτήν την απόφαση, υπάρχει η πιθανότητα να σκοτωθείτε».Ο Purja έχει περιγράψει με κάθε λεπτομέρεια για το νέο ρεκόρ με τις αναβάσεις σε 14 βουνά στο νέο βιβλίο, Beyond Possible. Το έγραψε το καλοκαίρι, κατά την διάρκεια του lockdown, που λέει του έδωσε την ευκαιρία να κάνει ένα βήμα πίσω και να επεξεργαστεί ό,τι είχε περάσει. Ενώ μετά την έκδοση του βιβλίου του, μέσα σε δύο μέρες γύρισε όλο τον κόσμο και έκανε ομιλίες, χωρίς να έχει χρόνο να σκεφτεί τι πραγματικά είχε συμβεί…
Εξίσου ενδιαφέρον με το πώς το κατάφερε αυτό το επίτευγμα, είναι το «γιατί» το έκανε αυτό. Για ποιο λόγο ο Purja αισθάνθηκε την ανάγκη να πάρει όλα αυτά τα αβέβαια ρίσκα, να αφήσει το σπίτι του και την δουλειά του στις ένοπλες δυνάμεις και να κάνει αναβάσεις; Πάντα περιγράφει πως μεγάλωσε φτωχός, αλλά χαρούμενος σε ένα χωριό στο δυτικό Νεπάλ, αναφέροντας ότι: «Πληρώναμε στους γείτονές μας πέντε ρουπίες για να παρακολουθήσουμε την τηλεόρασή τους τα Σαββατοκύριακα. Δεν είχαμε τόσα χρήματα, αλλά δεν με ενδιέφερε τι φορούσα ή τα υλικά αγαθά. Ήμουν ευτυχής να περιπλανιέμαι στη ζούγκλα ή να παίζω στο ποτάμι».
Αυτό που φάνηκε να τον ξεχωρίζει, ήταν η επιθυμία να πετύχει τον σκοπό του. Όταν λοιπόν πήγαινε για να βρει καβούρια και γαρίδες στο κοντινό ποτάμι, δεν θα σταματούσε μέχρι να ψάξει κάτω από κάθε βράχο, ακόμα κι αν τον έπαιρνε να το κάνει αυτό, όλη μέρα.Ανακάλυψε ότι είχε εξαιρετική αντοχή. Έβγαινε πρώτος σε αγώνες του σχολείου του, ακόμη και όταν αντιμετώπιζε αγόρια μεγαλύτερης ηλικίας. Τα δύο μεγαλύτερα του αδέρφια είχαν επιλεγεί για θητεία στην Ταξιαρχία του Βρετανικού Στρατού στην Γκούρχα και από νεαρή ηλικία ο Purja ήξερε ότι ήθελε να κάνει το ίδιο, επισημαίνοντας ότι: «Έβλεπα τα αδέρφια μου να επιστρέφουν σπίτι από τον στρατό και έβλεπα τον σεβασμό που απόπνεαν. Το ήθελα αυτό. Ως παιδί, ήταν αυτό που μόνο ήθελα. Ήμουν ένα παιδί που αγαπούσε τις προκλήσεις και πάντα θα κρατούσα τις υποσχέσεις μου. Αν έλεγα ότι θα σηκωθώ και θα τρέξω για να γίνω μέλος των Gurkhas, τότε θα το έκανα».
Πέρασε την προεπιλογή και έφτασε στο Ηνωμένο Βασίλειο το 2003. Φτάνοντας στο αεροδρόμιο του Χίθροου, περίμενε με ανυπομονησία να δει το Big Ben, το London Eye, το παλάτι του Μπάκιγχαμ, όλα αυτά τα μέρη που έβλεπε στις κάρτες των αδελφών του. Αντ ‘αυτού, τοποθετήθηκε κατευθείαν στο στρατόπεδο της πόλης του Κάτερικ στο Βόρειο Γιορκσάιρ.
Ο Purja θυμάται και επισημαίνει ότι: «Δεν βρισκόμουν ποτέ πουθενά όπου η βροχή μπορεί να ερχόταν στο πλάι. Ήταν χειρότερο μέρος από το χωριό μου στο Νεπάλ». Το σχολείο του είχε τα αγγλικά ως γλώσσα εκμάθησης, αλλά για πρώτη φορά μίλησε με μη-στρατιώτη από το Νεπάλ στα αγγλικά στο Λίβερπουλ, αναφέροντας ότι: «Δεν κατάλαβα τίποτα. Τώρα, καταλαβαίνω ότι αυτός ήταν ένας Scouser (μιλούσε μια διάλεκτο του Λίβερπουλ). Αλλά θυμάμαι να πηγαίνω πίσω στο δωμάτιό μου όπου υπήρχαν 11 στρατιώτες από την σειρά μου και έλεγα, «Τι ήταν αυτό;».
Ο Purja κατατάχθηκε στο Αφγανιστάν το 2007. Το σύνθημα των Gurkhas είναι: «Καλύτερα να πεθάνεις παρά να είσαι δειλός» και ο Purja περιγράφει την αίσθηση προσωπικής ευθύνης για την υπεράσπιση αυτής της φήμης. Μεγάλο μέρος της ευθύνης των Gurkhas στο Αφγανιστάν κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου αφορούσε την υποστήριξη των Βασιλικών Πεζοναυτών και τον καθαρισμό των αυτοσχέδιων εκρηκτικών συσκευών (IED), με τον Purja να θυμάται ότι: «Θυμάμαι μία αποστολή. Καθαρίζαμε ένα συγκρότημα κτιρίων και φροντίζαμε να είναι καθαρισμένο από IED, βόμβες και όλα αυτά. Έπρεπε να ήμασταν προσεκτικοί, γιατί αν μας ξέφευγε κάτι, θα υπήρχε η πιθανότητα κάποιος να πεθάνει».
Βέβαια εκείνη την ημέρα, ένας διοικητής για κάποιο λόγο έλεγε τον Purja να βιαστεί. Ο Νεπαλέζος στρατιώτης κατάλαβε ότι κάτι κακό συνέβη και επιβεβαιώθηκε όταν ο διοικητής του, του είπε: «Τον έχασα. Έριξα στο έδαφος τον δικό μου ανιχνευτή. Αν σκέφτεσαι ότι φοβάμαι, δεν ισχύει αυτό. Όχι για μένα, αλλά αν κάποιος σκοτωθεί επειδή ένα Gurkha δεν έκανε σωστά την δουλειά του, τότε η φήμη μου θα καταστραφεί». Χιλιάδες Gurkhas έχουν πεθάνει, τονίζει, για να κρατήσουν την φήμη που έχουν. «Αυτό ακριβώς δείχνει ποιος είμαι και πως αντιλαμβάνομαι το αίσθημα της ευθύνης», συμπληρώνει ο εκπληκτικός ορειβάτης.
Μερικά χρόνια αργότερα, ο Purja έφτασε κοντά στην διαδικασία εισαγωγής στην επίλεκτη ομάδα των Special Boat Service. Ενώ άλλοι Gurkhas είχαν προσπαθήσει να συμμετάσχουν στο SBS στο παρελθόν, κανένας δεν το κατάφερε. Η αποστολή του Purja ήταν να είναι ο πρώτος. Ήξερε ότι αυτή η πρόκληση, ήταν κάτι που του ταίριαζε. Ο Purja δήλωσε τότε: «Το πιο σημαντικό πράγμα στην επιλογή των ειδικών δυνάμεων είναι να γίνεις ένας «brown man», δηλαδή αυτός που θα σε επιλέξουν από μίλια μακριά. Αλλά για αυτό πρέπει να δουλέψεις δύο φορές σκληρότερα». Έτσι και έγινε, το 2009 έγινε ο πρώτος Gurkha που ενσωματώθηκε στην επίλεκτη ομάδα.
Κατά τη διάρκεια μιας αποστολής, όπως θυμάται, τον πυροβόλησαν, μια σφαίρα ενός εχθρικού σκοπευτή έκοψε τα χείλη του και λίγο πιο πάνω από το σαγόνι του, αναφέροντας ότι: «Ήταν μια πολύ δύσκολη απόδραση. Αλλά ήμουν σε θέση να συνεχίσω να μάχομαι για άλλες 24 ώρες».
Σκαρφάλωσε σε τρία βουνά μέσα σε πέντε μέρες. «Χωρίς να κάναμε κραιπάλες ανάμεσα, θα μπορούσα να τα είχα διανύσει σε τρεις μέρες!»
Το 2014, σκαρφάλωσε το πρώτο του βουνό στα 8.000 μέτρα, κατακτώντας το Dhaulagiri με αξιοσημείωτη ταχύτητα για έναν σχετικά αρχάριο ορειβάτη. Δύο χρόνια μετά, αποφάσισε να μην πάει για διακοπές στην παραλία όπως είχε υποσχεθεί στην γυναίκα του και να χρησιμοποιήσει μια σπάνια άδεια τεσσάρων εβδομάδων από το SBS για να επιχειρήσει μια ανάβαση στο Έβερεστ. Βέβαια μια τέτοια αποστολή έχει μεγάλο κόστος, για αυτό και ξόδεψε τις περισσότερες αποταμιεύσεις τους αλλά και πήρε ένα δάνειο ύψους 15.000 λιρών Αγγλίας.
Πολλοί αναρωτιούνται το πώς έπεισε την γυναίκα του για να το κάνει αυτό; Με τον Purja να απαντάει ότι: «Ο τρόπος που την έπεισα ήταν λέγοντας ότι πότε άλλοτε θα πάρω τόσο μεγάλη άδεια τη σωστή στιγμή της σεζόν για να ανέβω το Έβερεστ; Και ειλικρινά, αν κάνω διακοπές στην παραλία, μέσα σε λίγες ώρες βαριέμαι. Το μυαλό μου πηγαίνει με ένα εκατομμύριο μίλια την ώρα. Έτσι, αντί να χαλαρώσω και να μην πετύχω τίποτα, θα μπορούσα να πετύχω κάτι».
O Purja συνέχισε λέγοντας ότι: «Στεναχωριέμαι για την Suchi για αυτό. Εγώ και αυτή, είχαμε παντρευτεί σε πάρα πολύ μικρή ηλικία και μεγαλώσαμε μαζί. Η πραγματικότητα είναι αυτή, ότι αν δεν κάνω αυτό που θέλω, τότε είμαι γκρινιάρης. Και κανείς δεν το θέλει αυτό σε μία σχέση. Αν είσαι πραγματικά καλός σε κάτι, τότε πρέπει να βρεις μια σύντροφο που να σε υποστηρίζει σε αυτό που κάνεις. Αν αυτό δεν δουλέψει, τότε πρέπει να σκεφτείς πως είναι σωστό να πάρετε διαφορετικούς δρόμους. Αλλά, εκείνη ξέρει τι είδους άνθρωπος είμαι».
Το 2016, ο Purja κατέκτησε την κορυφή του Έβερεστ, διασώζοντας μια γυναίκα ορειβάτη όταν κατέβαινε, και επέστρεψε τον επόμενο χρόνο για να βοηθήσει οδηγώντας μια ομάδα Gurkhas στην κορυφή ως μέρος των εορτασμών για τα 200 χρόνια υπηρεσιών των Gurkhas στον Βρετανικό Στρατό.
Ενώ, οι συνοδοιπόροι του κατέβηκαν και στη συνέχεια πήγαν να ξεκουραστούν στην Κατμαντού – μια πλήρως φυσική ανάρρωση μετά από μια τέτοια ανάβαση διαρκεί και μήνες- αυτός είχε ήδη αποφασίσει αμέσως να ξεκινήσει για να ανέβει στην κοντινή κορυφή Lhotse 8.516 μέτρων και κατάφερε να σπάσει το ρεκόρ, αφού διένυσε τις δύο κορυφές σε 10 ώρες και 15 λεπτά, με το προηγούμενο ρεκόρ να είναι οι 20 ώρες.
Μετά, ανέβηκε και το Makalu (8.485 μέτρα), με αποτέλεσμα να ανέβει πέντε βουνά με τεράστια υψόμετρα σε πέντε μέρες, ενώ μέχρι τότε είχε γίνει το ταχύτερο σε δύο εβδομάδες. Ο Purja το κατάφερε, μάλιστα, βρίσκοντας χρόνο και για ένα απρόοπτο… χανγκόβερ, κατά τη διάρκεια της αποστολής στο Makalu. Σχολίασε το γεγονός λέγοντας: «Χωρίς τις ενδιάμεσες κραιπάλες, θα το είχαμε κάνει σε τρεις μέρες. Τότε, ήταν που συνειδητοποίησα ότι έχω να δώσω περισσότερα στον κόσμο της ορειβασίας».
Έτσι αποφάσισε να επιχειρήσει να ανέβει στις 14 υψηλότερες κορυφές μέσα σε εφτά μήνες, ονομάζοντας αυτήν την αποστολή ως: «Project Possible». Αλλά όταν ο στρατός δεν παρείχε ούτε την άδεια ούτε τους πόρους για να τον βοηθήσει να το πετύχει, παραιτήθηκε από το SBS. Η SAS προσπάθησε να τον διεκδικήσει, αλλά το μυαλό του ήταν συγκεντρωμένο, στην πρόκληση που είχε οραματιστεί. Έβαλε δεύτερη υποθήκη το σπίτι του για να συγκεντρώσει χρήματα και χρησιμοποίησε τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να προσπαθήσει να συγκεντρώσει υποστηρικτές και
τις απαραίτητες χορηγίες που θα τον βοηθούσαν στο εγχείρημα.
Το Project Possible έγινε “Bremont Project Possible” όταν η γνωστή εταιρεία ρολογιών Bremont επέλεξε να τον χρηματοδοτήσει. Αρχικά, καμία υποστήριξη δεν ήταν πολύ μεγάλη, γιατί οι επιτυχίες του το 2017 δεν έγιναν δημόσιες, καθώς ήταν μέλος των ειδικών δυνάμεων εκείνη την περίοδο. Αλλά, επίσης, υπήρχε μια περίεργη απροθυμία της επικρατούσας ορειβατικής σκηνής να δει τον Νεπαλέζο Purja να συμπρωταγωνιστεί ανάμεσα στους κορυφαίους του είδους. Για χρόνια, σκεπάζει ένα πέπλο «ιμπεριαλισμού» της περιπέτειας, στο πλαίσιο του ότι επικρατεί ενθουσιασμός μόνο με τα κατορθώματα των σπουδαίων λευκών ανδρών σε τέτοιες προκλήσεις. Όπου ο Purja, ένας σκουρόχρωμος, μικρόσωμος και λίγο μανιακός νέος ορειβάτης, δεν ταίριαζε με το κατεστημένο πρότυπο, κάτι που προβλημάτιζε και τον ίδιο. Βέβαια, αυτό του έδωσε αυτοπεποίθηση και επιπλέον κίνητρο, και εξηγεί πολλά περισσότερα για την απόφασή του να ηγηθεί μιας ομάδας αποτελούμενη εξ ολοκλήρου από Νεπαλέζους σέρπας.
Ο Purja ανέφερε σχετικά με αυτό ότι: «Όλοι γνωρίζουν ότι η ορειβατική κοινότητα του Νεπάλ αποτελούσε για χρόνια τη ραχοκοκαλιά των δυτικών αποστολών για τις κορυφές των 8.000 μέτρων. Αλλά, οι σέρπας των Ιμαλαΐων και οι αχθοφόροι porters βρισκόντουσαν συνεχώς στη σκιά των λευκών εργοδοτών τους. Και ο λόγος είναι ότι όταν οι άνθρωποι ανεβαίνουν αυτά τα βουνά, όλα τα μέσα ανήκουν σε δυτικούς ή Ευρωπαίους. Ένας από τους λόγους που ήθελα να κάνω αυτό το εγχείρημα ήταν να τιμήσω το όνομα των ορειβατών του Νεπάλ». Βέβαια, περισσότερο από κάθε τι άλλο, ήθελε να αποδείξει στον κόσμο ότι ήταν σε θέση να το κάνει, οποιαδήποτε και αν ήταν το ρίσκο.
Το ρίσκο και οι extreme εμπειρίες δεν λείπουν ποτέ από την έντονη ζωή του Purja. Την περίοδο… αποκατάστασης μετά το εντυπωσιακό project στις 14 οκτάρες κορυφές, πέρασε δύο μήνες στις Άλπεις, μαθαίνοντας ένα νέο άθλημα που ονομάζεται «speed flying», ένα είδος αλεξίπτωτου, στο οποίο εκτοξεύεσαι από μια κορυφή και απομακρύνεσαι ακριβώς πάνω από την πλαγιά του βουνού έως και 90 μίλια/ώρα. «Είναι εξαιρετικά επικίνδυνο», τονίζει ο Purja, με την αδρεναλίνη του να βρίσκεται πάντα στα ύψη!
Ο καταπληκτικός Nirmal Purja, όπως αποδεικνύει σταθερά, δεν σταματά να προκαλεί τα όριά του. Έτσι, δεν άργησε (τον Δεκέμβριο του 2020) να θέσει τον επόμενο μεγάλο και ριψοκίνδυνο στόχο του, το «Ακατόρθωτο» μέχρι τότε, που δεν ήταν άλλος από την ιστορική χειμερινή ανάβαση στο Κ2, που ολοκληρώθηκε επιτυχώς, τελικά, τον Ιανουάριο του 2021. Μία χειμερινή αποστολή στο «Άγριο Βουνό», στη δεύτερη υψηλότερη κορυφή στον κόσμο αλλά πιο απότομη, πιο τεχνική και θανατηφόρα από το Έβερεστ. Έμπειροι ορειβάτες από όλο τον κόσμο προσπαθούσαν για χρόνια, αρχής γεννομένης το 1988, να καρφώσουν τη σημαία τους στην κορυφή του K2 χειμώνα, αλλά αυτοί που το κατάφεραν τελικά, με την πρώτη επιτυχημένη χειμερινή ανάβαση του K2 το 2021, ήταν οι 10 Νεπαλέζοι ορεσίβιοι σέρπας των Ιμαλαΐων.
Ανάμεσά τους, ως επικεφαλής της μιας ομάδας από τις τρεις που συνενώθηκαν για την επίτευξη αυτού του ιστορικού ορειβατικού άθλου ήταν, φυσικά, και ο Nims! Πριν ξεκινήσει, είχε εκμυστηρευτεί ότι «καλύτερα να πεθάνω παρά να δειλιάσω» και τελικά τα κατάφερε, μάλιστα, χωρίς να κάνει χρήση συμπληρωματικού οξυγόνου, ακόμα και σε αυτή την εξαιρετικά δύσκολη αποστολή. Πέτυχε, όχι μόνο άλλον έναν προσωπικό του στόχο, αλλά να εξυψώσει, ταυτόχρονα, στα πέρατα της Γης, την ορειβατική τιμή του έθνους του… «Όλη η ομάδα περίμενε 10 μέτρα κάτω από την κορυφή για να σχηματίσουμε ένα ενιαίο γκρουπ και να πατήσουμε την κορυφή όλοι μαζί, τραγουδώντας τον εθνικό ύμνο του Νεπάλ», ήταν τα πρώτα λόγια του Purja, λίγες ώρες αργότερα, εκπληρώνοντας άλλο ένα παράτολμο εγχείρημά του.
Δεν ήταν σίγουρα το πιο τρελό πράγμα που έχει κάνει ποτέ στη ζωή του, και είμαστε βέβαιοι, ούτε το τελευταίο. Άλλωστε, όπως λέει και ο ίδιος, είναι από τους τύπους των ανθρώπων που απλά κάνουν τα πάντα για να πετύχουν αυτό που επιθυμούν…
