Υπάρχουν πάρα πολλοί τρόποι για να φτάσετε στην Αυστραλία από τη Γερμανία. Ό,τι και να διαλέξετε σίγουρα θα είναι ευκολότερο από τη μέθοδο που επίλεξε ο ο Όσκαρ Σπεκ το 1932.
Με αυτό τον τρόπο ο Σπεκ, τυχαία ή ίσως σκόπιμα, απέφυγε την οικονομική ύφεση της Βαϊμάρης, ένα γεγονός που «σημάδεψε» για δεκαετίες τη χώρα του.
Ο Σπεκ σε διάστημα επτά ετών, κωπηλάτησε μία απόσταση 48.000 χιλιομέτρων, από τον ποταμό Δούναβη στην Ευρώπη μέχρι τις τροπικές ακτές της μακρινής βόρειας Αυστραλίας.
Όταν πρωτοξεκίνησε, σχεδίαζε «απλώς» να κωπηλατήσει στην Κύπρο για να βρει δουλειά, χωρίς καμία πρόθεση να ταξιδέψει με καγιάκ στην άλλη άκρη του κόσμου. Όμως η κωπηλασία αποδείχθηκε ότι ήταν ένα με τον εαυτό του και ο Σπεκ δεν σταμάτησε μόλις έφτασε στο νησί της Αφροδίτης.
Και κάτι σημαντικό… Δεν ήξερε κολύμπι!
Ο Σπεκ ήταν 25 ετών όταν ξεκίνησε το απίστευτο ταξίδι του.
Ήταν ένας άνεργος ηλεκτρολόγος που ζούσε στο Αμβούργο. Οι δουλειές του ήταν ελάχιστες και οι προοπτικές ήταν αμυδρές μετά το κραχ του χρηματιστηρίου το 1929 στη Γερμανία.
Έτσι ο Σπεκ αποφάσισε να αναζητήσει εργασία στα ορυχεία χαλκού της Κύπρου. Χωρίς άλλα μέσα για να φτάσει εκεί, και ως περήφανο μέλος μιας λέσχης καγιάκ από τα νεανικά του χρόνια, ο Σπεκ αποφάσισε να κάνει κουπί για αναζητήσει την τύχη του.
Τον Μάιο του 1932, ο Σπεκ ξεκίνησε από τις όχθες του Δούναβη με ένα μη αξιόπιστο καγιάκ 4,5 μέτρων και άρχισε να κωπηλατεί νότια.
Έφτασε στα Βαλκάνια αρκετές εβδομάδες αργότερα και «ταλαιπωρημένος» από την πλήξη, λόγω των ήρεμων νερών του Δούναβη, ο Σπεκ κωπηλάτησε στον ποταμό Vardar, όπου σύντομα άγρια ορμητικά ρεύματα έσπασαν τη βάρκα του.
Ενώ περίμενε τις επισκευές, μπήκε ο χειμώνας και το Vardar πάγωσε, «κλειδώνοντας» τον Σπεκ στη θέση του για μήνες.
Απτόητος, δούλευε με μερική απασχόληση κατά τη διάρκεια του χειμώνα και στη συνέχεια ξεκίνησε προς τη Μεσόγειο Θάλασσα στις αρχές του 1933.
Είχε στο μυαλό του ένα νέο σχέδιο. Εργασία σε ορυχείο στην Κύπρο; Μάλλον όχι. ΄
Μετά από μήνες, κωπηλατώντας στην, ο Σπεκ αποφάσισε να γίνει… τυχοδιώκτης.
Υπήρχε ένας ολόκληρος εκεί κάτω στο νότο!
Από πού να ξεκινήσει όμως τα επόμενα έξι χρόνια της περιπέτειάς του;
Έφτιαξε μόνος του ένα μικρό πανί και το δοκίμασε στη Μεσόγειο. Εκεί έμαθε πώς να περιηγείται πάνω και γύρω από τα φουσκώματα χωρίς πηδάλιο και ανακάλυψε ότι λίγος αέρας που φυσούσε στον καμβά του διπλασίασε την ταχύτητα κωπηλασίας του σε αξιοσέβαστους έξι κόμβους.
Τα πρώτα του ολονύκτια θαλάσσια ταξίδια έγιναν στη Μεσόγειο, όπως και το πρώτο του από κοντά με ένα φορτηγό πλοίο στον ωκεανό.
Φυσικά υπήρχαν και οι μεγάλες μάχες με τις μαινόμενες θάλασσες, που τον έκαναν να ουρλιάζει από απογοήτευση.
Αλλά συνέχιζε να κωπηλατεί!
Αποκλεισμένος από την είσοδο στη Διώρυγα του Σουέζ, ο Σπεκ έπρεπε να διασχίσει τη Συρία από ξηρά για να φτάσει στον ποταμό Ευφράτη. Του έκλεψαν το σκάφος και το πήρε πίσω αφού δωροδόκησε την αστυνομία.
Μόλις στην «είσοδο» του Περσικού Κόλπου, προσβλήθηκε από ελονοσία, μια ασθένεια που τον ταλαιπώρησε στο υπόλοιπο ταξίδι του. Τυχαίοι χωρικοί πυροβόλησαν τη βάρκα του τη νύχτα καθώς παρασύρθηκε στο ποτάμι.
Το όνομα του Σπεκ άρχιζε να ακούγεται δειλά – δειλά. Τον χαρακτήριζαν ως τον τρελό Γερμανό που κωπηλατούσε στην Ευρώπη και στην Άπω Ανατολή είχε γίνει ήδη θέμα συζήτησης.
Όταν έφτασε στις ακτές του Μπαλουχιστάν, στο σημερινό Πακιστάν, τον ανακάλυψε ένας Βρετανός αξιωματούχος και τον συνεχάρη που έφτασε ως εκεί με όχι και τόσο αξιόπλοο σκάφος του.
Σύντομα, ο Σπεκ ήταν πασίγνωστος στη Βρετανική Ινδία.
Όταν έφτασε στην Παπούα Νέα Γουινέα το 1939, ο Σπεκ ήταν παγκοσμίως γνωστός, αλλά όχι απαραίτητα με την καλή έννοια. Στη χώρα είχε ξεσπάσει πόλεμος.
Η σχέση του με αξιωματούχο των Ναζί στην Ινδονησία έκανε πολλούς να αναρωτηθούν: Θα μπορούσε ο Σπεκ να ήταν Γερμανός κατάσκοπος;
Η αθόρυβη κωπηλασία του κατά μήκος των ανατολικών πλωτών οδών θα ήταν ένας εξαιρετικός τρόπος για να φτιάξει χάρτες. Ένας τοπικός αξιωματούχος στην Παπούα σκέφτηκε να συλλάβει τον Σπεκ για τις γερμανικές του ρίζες, αλλά τον έστειλε στην Αυστραλία.
Ο Σπεκ έφτασε με το καγιάκ του στο νησί Σαϊμπάι, ένα από τα βορειότερα σημεία της Αυστραλίας, όπου τον υποδέχτηκαν μια χούφτα ιθαγενών, καθώς και η Αυστραλιανή αστυνομία.
«Συγχαρητήρια για ένα απίστευτο επίτευγμα, κύριε Σπεκ», είπε ένας από τους αστυνομικούς. «Λυπάμαι που σας ενημερώνω ότι είστε υπό κράτηση».
Κατά τη διάρκεια του πολέμου, ο Σπεκ ήταν αιχμάλωτος στην Αυστραλία. Μετά την παράδοση του Χίτλερ, ο Σπεκ έμεινε στην Αυστραλία και εγκαταστάθηκε βόρεια του Σίδνεϊ.
Έγινε ανθρακωρύχος οπαλίου. Είχε ξεκινήσει το 1932 με την ελπίδα να δουλέψει στα ορυχεία της Κύπρου και κατέληξε στο νότιο ημισφαίριο.
Ο Σπεκ πέθανε το 1995.
«Το ταξίδι του Σπεκ απλά με μπερδεύει», είπε ο Τζέφρι Μέλεφοντ, ένας ναύτης που εργαζόταν στο Εθνικό Ναυτικό Μουσείο της Αυστραλίας.
«Στην ιστιοπλοΐα, θα μπορούσα πάντα να παρασυρθώ σε καταιγίδες ή να σταθώ σε μια επικίνδυνη ακτή, να ξεκουραστώ και να προσπαθήσω ξανά το ξημέρωμα. Ο Σπεκ έπρεπε να το κάνει σωστά την πρώτη φορά, κάθε φορά».
