Atlas Mountain Race. Ένας ποδηλατικός «γολγοθάς» που φέτος κάλεσε του απανταχού ποδηλάτες να διασχίσουν μέσα από τα ξερά μονοπάτια τις ερήμους και τα βουνά του Μαρόκου.
Πολλοί λένε ότι είναι ο πιο σκληρός και δύσκολος ποδηλατικός αγώνας offroad σε ολόκληρο τον πλανήτη!
Με το που ξεκινάς στην αφετηρία, είσαι μόνος σου. Unsupported – Ultra Cycling.
Aυτός είναι ο επίσημος όρος του αγώνα, αλλά δεν είναι μόνο αγώνας. Είναι οι μυρωδιές, είναι οι γεύσεις, είναι ένας διαφορετικός κόσμος.
Ανάμεσα στους 192 ποδηλάτες που δήλωσαν συμμετοχή, ένας ‘Ελληνας, ο Χρήστος Τσακίρογλου αποφάσισε να δοκιμάσει τις δυνάμεις του, να πάρει το ποδήλατό του και να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα. Και τα κατάφερε…
Τού ζητήσαμε να βγάλει «εισιτήριο» και για εκείνη σε αυτό το μαγευτικό ταξίδι και ο ίδιος δεν το αρνήθηκε. Συνεπιβάτες σε αυτή τη μαγική βόλτα στο Μαρόκο, «κάναμε πετάλι» μαζί του, «ζήσαμε» την περιπέτεια και εντυπωσιαστήκαμε από τις εικόνες που μας χάρισε!
Πως πήρες την απόφαση να συμμετέχεις σε έναν τόσο δύσκολο αγώνα όπως ο «Atlas Mountain Race»;
Μόλις έμαθα για το Atlas Mountain Race (AMR) δήλωσα κατευθείαν συμμετοχή, μιας και συνδύαζε δυο μεγάλα μου όνειρα. Να επισκεφτώ το Μαρόκο με ποδήλατο και να λάβω μέρος στον πρώτο μου αγώνα κατηγορίας unsupported ultra-cycling. Στα ταξίδια που είχα κάνει μέχρι πριν τον αγώνα κουβαλούσα πάντα τα τελείως απαραίτητα καθώς και έκανα ποδήλατο από την ανατολή μέχρι την δύση του ήλιου, Αυτό με έκανε να πιστεύω ότι ένας αγώνας δεν θα είχε μεγάλη διαφορά από αυτά που είχα κάνει μέχρι σήμερα.
Η διαδρομή του αγώνα ήταν προκαθορισμένη από τον διοργανωτή (Nelson Trees) και δεν απαιτούσε από τους συμμετέχοντες να δημιουργήσουν την δικιά τους διαδρομή μεταξύ των σημείων ελέγχου, όπως σε αγώνες σαν το transcontinental race. Έτσι εξοικονόμησα χρόνο και εστίασα στην προετοιμασία του εξοπλισμού και της φυσικής μου κατάστασης. Άλλος ένας καθοριστικός παράγοντας για την συμμετοχή μου ήταν το να γνωρίσω από κοντά τους επαγγελματίες αυτού του είδους ποδηλασίας καθώς και να γνωρίσω άλλους συμμετέχοντες από όλο τον κόσμο, με τους οποίους μοιραζόμαστε το ίδιο πάθος για τη ποδηλασία. Έτσι και έγινε λοιπόν. Παρόλο τις μικροπεριπέτειες που αντιμετώπισα κατά την προετοιμασία μου, 11 Φεβρουαρίου κατάφερα να πάρω την πτήση για Μαρόκο και να ζήσω ότι είχα ονειρευτεί.
Σίγουρα το να καλύψεις 1.145 χιλιόμετρα διαδρομή με 20.000 υψομετρικά στα βουνά του Μαρόκου είναι μία μεγάλη πρόκληση.
Ποια ήταν τα συναισθήματά σου όταν βρέθηκες στη γραμμή εκκίνησης;
Η απόσταση καθώς και τα υψομετρικά της διαδρομής δεν ακούγονται λίγα σε ποδηλάτες οποιουδήποτε επιπέδου. Έχοντας δει αρκετές φωτογραφίες από το Μαρόκο ήμουν τόσο ενθουσιασμένος με την ομορφιά αυτής της χώρας που πραγματικά είχα αγνοήσει στο μυαλό μου την απόσταση. Επίσης ζώντας στη Γερμανία και συγκεκριμένα στο Μόναχο τα τελευταία 6 χρόνια, η ιδέα του να κάνω ποδήλατο μέσα στο Φεβρουάριο με ηλιοφάνεια και ελάχιστες πιθανότητες βροχής και χιονιού (εκτός από το πρώτο ορεινό πέρασμα των 2.500μ στον δρόμο μας προ το Telouet στο οποίο ο καιρός θα μπορούσε να αλλάξει τελείως ανά πασά στιγμή) έμοιαζε εξωπραγματική.
Μόλις κατέφτασα στο ξενοδοχείο της διοργάνωσης (2,5 μέρες πριν την μέρα της εκκίνησης) κατάλαβα το πόσο διαφορετικό είναι να λαμβάνεις μέρος σε αγώνα.
Παθιασμένοι συμμετέχοντες, ποδήλατα όλων των τύπων (από ελαφρά gravel bikes σε mountain χωρίς ανάρτηση μέχρι ποδήλατα διπλής ανάρτησης) καθώς και είδος εξοπλισμού και προμηθειών, με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι δεν υπάρχει σωστό και λάθος, αλλά ελάχιστο και μέγιστο. Οι προβλέψεις για καιρικές συνθήκες και μηχανικά προβλήματα απέκλιναν πολύ από αναβάτη σε αναβάτη, με αποτέλεσμα την διαφορετική επιλογή εξοπλισμού. Αυτό μου δημιούργησε λίγο άγχος σχετικά με το να αφήσω λίγο εξοπλισμό πίσω, ώστε να εξοικονομήσω και άλλο βάρος. Μετά από κάποιες ώρες καταστάλαξα ότι θα ακολουθήσω την αρχική μου στρατηγική και θα πάρω μαζί τον εξοπλισμό για κάθε περίσταση, το οποίο και αποδείχτηκε καλή επιλογή.
Η στιγμή της εκκίνησης ήταν φαντασμαγορική, όντας μέσα σε 180+ ποδηλάτες και ποδήλατα. Καθόλα την διάρκεια της αναμονής για την εκκίνηση χάζευα ποδήλατα και εξοπλισμό, μίλησα με άλλους συμμετέχοντες καθώς και έτρωγα όσο μπορούσα από τις παραπανίσιες προμήθειες μου. Η αλήθεια είναι ότι δεν σκέφτηκα πάρα πολλά αυτό το μισάωρο αναμονής, μιας και η σκέψη του τι πάω να κάνω είχε ωριμάσει στο μυαλό μου. Την στιγμή της εκκίνησης βέβαια και κατά την διάρκεια της πρώτης πεταλιάς το μυαλό μου ξεχείλισε με σκέψεις. Από το πρώτο μου ποδήλατο και τους ποδηλατικούς μου φίλους καθώς και όλα όσα συνέβησαν από την μέρα που έμαθα για τον αγώνα μέχρι και την στιγμή της εκκίνησης. Αισθάνθηκα πάρα πολύ τυχερός που όλες οι συγκυρίες μου επέτρεψαν να βρεθώ στην γραμμή εκκίνησης και αναρωτήθηκα πως από τις πρώτες μου βόλτες μήκους 20 χιλιομέτρων έφτασα στην γραμμή εκκίνησης ενός αγώνα τέτοιου βεληνεκούς.
Τι φοβήθηκες περισσότερο όταν ξεκίνησες τον αγώνα;
Ο πρώτος φόβος ήταν η πρόκληση ενός σοβαρού τραυματισμού και κυρίως κατά τις βραδινές ώρες. Η διοργάνωση διέθετε ένα αυτοκίνητο με δύο γιατρούς αλλά αυτό για 180 συμμετέχοντες και 1150 χιλιόμετρα δεν ήταν επαρκές. Επίσης υπήρχαν και κομμάτια της διαδρομής τα οποία δεν ήταν προστασία με οποιουδήποτε είδος αυτοκίνητο, είτε επειδή ήταν singletrails, είτε επειδή υπήρχαν κατεδαφισμένα σημεία του δρόμου ή και κάποια φαράγγια μέσα στη μέση της ερήμου τα οποία ήταν προσβάσιμα μόνο με τα πόδια.
Δεύτερον, ήταν να μην μείνω χωρίς φαγητό και νερό. Η διαδρομή είχε κομμάτια μεγέθους μέχρι και 130-150 (μαροκινών χωμάτινων) χιλιομέτρων χωρίς δυνατότητα ανεφοδιασμού. Επίσης αυτές οι αποστάσεις μπορούσαν εύκολα να γίνουν 200+ χιλιόμετρα άμα δεν ήσουν στο σημείο ανεφοδιασμού τις ώρες λειτουργίας του. Σε αυτή την δυσκολία ακολούθησα την ασφαλή στρατηγική του να έχω φαγητό για μια ολόκληρη μέρα σαν ελάχιστο απόθεμα μαζί μου, έχοντας σαν μειονέκτημα το παραπανίσιο βάρος.
Παθιασμένοι συμμετέχοντες, ποδήλατα όλων των τύπων (από ελαφρά gravel bikes σε mountain χωρίς ανάρτηση μέχρι ποδήλατα διπλής ανάρτησης) καθώς και είδος εξοπλισμού και προμηθειών, με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι δεν υπάρχει σωστό και λάθος, αλλά ελάχιστο και μέγιστο.
Ο τρίτος φόβος ήταν να μην το παρακάνω τις πρώτες μέρες με την επίδοση μου για να μείνω στις μπροστινές θέσεις και μετά κουραστώ τόσο που θα παρατούσα τον αγώνα. Ο πρωταρχικός μου στόχος ήταν να τερματίσω ασφαλής έχοντας δει όλη την μαγευτική διαδρομή. Την στρατηγική αυτή δεν την τήρησα στο 100% και μείωνα τον ύπνο σταδιακά κάθε μέρα από 4 ώρες σε 2 έτσι ώστε να μείνω στο μπροστινό κομμάτι του αγώνα. Αυτό δεν ήταν τόσο αποδοτικό και την 4 μέρα κοιμήθηκα περίπου 7 ώρες.
Ο συγκεκριμένος αγώνας χαρακτηρίζεται ως unsupported bikepacking. Ποιος ήταν ο εξοπλισμός που είχες καθ΄ όλη τη διάρκεια των διαδρομών και ποια ήταν η μεγαλύτερη δυσκολία που συνάντησες στις συγκεκριμένες δύσβατες περιοχές;
Το Atlas Mountain Race είναι ένας off-road/ ultra-distance/ self supported αγώνας. Αυτό σημαίνει ότι ο αγώνας ακολουθεί κυρίως διαδρομές εκτός δρόμου, οι οποίες είναι απόστασης άνω των 700 χιλιομέτρων και δεν επιτρέπεται η υποστήριξη από τους διοργανωτές ή τρίτα πρόσωπα προς τους συμμετέχοντες.. Φυσικά, σε περίπτωση ανάγκης ή ατυχήματος αναμένεται η βοήθεια μεταξύ των συμμετεχόντων. Η προσφορά διαμονής και φαγητού από ντόπιους είναι αποδεκτή εφόσον προσφερθεί οικειοθελώς.
Για να συμμετέχει κανείς σε έναν τέτοιο αγώνα χρειάζεται να μεταφέρει μαζί του ό,τι πιστεύει ότι θα του χρειαστεί σε περίπτωση μηχανικού προβλήματος, ρούχα για όλες τις καιρικές συνθήκες που μπορεί να αντιμετωπίσει, ένα σύστημα ύπνου (από κουβέρτα έκτακτης ανάγκης, μέχρι και πλήρες σύστημα με στρώμα, υπνόσακο και σκηνή), καθώς και να έχει όσο φαγητό και νερό χρειάζεται για να διανύσει τις αποστάσεις μέχρι τα σημεία ανεφοδιασμού (στις μικρές πόλεις υπήρχε πολλές φορές μόνο ένα μαγαζί το οποίο θα μπορούσε να είναι κλειστό ή να μην είχε προμήθειες).
Ο εξοπλισμός χωρίζεται στις εξής κατηγορίες. Ποδήλατο, Ρούχα, σύστημα ύπνου, τσάντες, εργαλεία και ανταλλακτικά, ηλεκτρονικές συσκευές, τρόφιμα καθώς και είδη έκτακτης ανάγκης όπως γάζες αντισηπτικά και φάρμακα (medical kit).
