Μπορεί για τους περισσότερούς από εμάς οι γιορτές να είναι τα πολύχρωμα φώτα, η χαρούμενη ατμόσφαιρα, η οικογενειακή θαλπωρή, οι συναντήσεις με φίλους.
Για εκείνους, όμως, είναι ένα πιάτο φαγητό και λίγη ζεστασιά!
Θα μπορούσαμε να σας παρουσιάσουμε κλασικά θέματα από τα γνωστά που «παίζουν» ευρέως αυτές τις μέρες στο ελληνικό διαδίκτυο με τίλους όπως: «10 ακριβά σαλέ για να γιορτάσεις την Πρωτοχρονιά», «5 ελληνικά χωριά που θυμίζουν Ελβετία» και διάφορα άλλα τέτοια ευφάνταστα.
Η ζωή, όμως, έχει και τη δυσάρεστη πλευρά της.
Έχει και τους ανθρώπους που ζουν ανάμεσά μας και ανέχονται τις κακουχίες κάθε μέρα που περνάει. Είναι εκείνοι που κοιμούνται στα χαρτόκουτα πάνω στο κρύο τσιμέντο. Δεν είναι ζητιάνοι.
Είναι εκείνοι που ελπίζουν να τους ξημερώσει μία καλύτερα μέρα. Είναι εκείνα τα θύματα της ζώς που οι ατυχίες τούς έστειλε στο δρόμο!
Είναι οι οικογενειάρχες, οι πρώην επιχειρηματίες, οι νοικοκυραίοι, οι απλοί άνθρωποι που η μοίρα τους έπαιξε άσχημο παιχνίδι.
Η λέξη «γιορτές» δεν ανήκει στο λεξιλόγιό τους!
Σε κάποιες σκοτεινές γωνιές των πολυσύχναστων δρόμων όμως, κάποιες ανθρώπινες φιγούρες επαναφέρουν τους πολίτες στην σκληρή πραγματικότητα.
Είναι οι αόρατοι άνθρωποι.
Για αυτούς, τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά είναι μια δύσκολη ημέρα όπως όλες οι υπόλοιπες.
Σέρνουν τα καρότσια τους μέρα νύχτα για να βρούν ένα μέρος να φάνε, ένα μέρος να ξεκουραστούν.
Ένα καρότσι, μία ολόκληρη ζωή!
Ας γυρίσουμε λίγο το κεφάλι μας να τους προσέξουμε.
Να δούμε ποιοι ειναι, πώς κατέληξαν εκεί, αν θέλουν βοήθεια, να τους δώσουμε κάτι να ζεσταθούν.
Δεν πρέπει να τους θυμόμαστε μόνο τις γιορτές. Θα πρέπει να είμαστε δίπλα τους συνεχώς. Είναι η ανθρωπιά που μας κάνει να ενδιαφερόμαστε για τον συνάνθρωπό μας.
Όχι το εορταστικό σκηνικό…
Να είμαστε άνθρωποι κάθε μέρα και όχι όποτε το θυμόμαστε…
