Corleone, σημαίνει “Καρδιά του Λιονταριού”. To θρυλικό “χωριό της Μαφίας” έχει περάσει στην ιστορία ως ο τόπος που γέννησε τους μεγαλύτερους capos της Cosa Nostra.
Ο αρχινονός Salvatore Riina (γνωστός και ως Τότο), καταγόταν από το Corleone. Είχε το παρατσούκλι “το Κτήνος”– ή μερικές φορές “ο Κοντός”- και διηύθυνε τη σικελική Μαφία από το 1980 μέχρι τη σύλληψή του το 1993. Από το ίδιο χωριό ήταν και ο υποχθόνιος διάδοχός του Bernardo Provenzano- o αιμοδιψής capo di tutti capi, το αφεντικό όλων των αφεντικών- ο οποίος έφερε το προσωνύμιο “το Τρακτέρ”, λόγω της ευκολίας με την οποία έλιωνε τα θύματά του, μέχρι κτηνωδίας.
Ο Provenzano, άφησε την τελευταία του πνοή στις 13 Ιουλίου 2016, σε ηλικία 83 ετών, στη νοσοκομειακή πτέρυγα των φυλακών του Μιλάνο “San Vittore”, καθώς έπασχε από καρκίνο στην ουροδόχο κύστη. Ο “Δον” που κατάφερε να κρυφτεί από τις Αρχές για 43 ολόκληρα χρόνια –μέχρι και τη σύλληψή του το 2006– ζούσε σε καταφύγιο κοντά στο χωριό που είχε γεννηθεί και επικοινωνούσε με τον έξω κόσμο μόνο μέσω σύντομων γραπτών μηνυμάτων.
Ήταν ο δικός του “κώδικας Provenzano”, στην ουσία μηνύματα που έγιναν γνωστά με την ονομασία “πιτσίνι”. Ο ίδιος, έδινε διαταγές, χτυπώντας τα πλήκτρα των γραφομηχανών του και έπειτα, παρέδιδε τα μηνύματα αυτά διπλωμένα και τυλιγμένα μέσα σε σελοτέιπ, στα χέρια έμπιστων μαφιόζων.
Θα σημάνει ωστόσο ο θάνατός του το τέλος των εγκληματικών ενεργειών, ώστε να μπορέσει το χωριό να βγάλει από πάνω του τη “ρετσινιά” της Μαφίας;
H γενέτειρα της φαμίλιας των “Κορλεονέζων”, είναι στην πραγματικότητα μια κωμόπολη 11.500 κατοίκων. Τυπικότατο δείγμα του φτωχού ιταλικού Νότου, ανήκει στην πρωτεύουσα της Σικελίας, το Παλέρμο. Χτισμένη σε πλαγιά, χωρίς άνδρες κατοίκους με κοστούμια, όπως γνωρίσαμε μέσα από μυθιστορήματα και νουάρ ταινίες, με αποκορύφωμα το έπος του “Νονού”.
Στη γενέτειρα των μεγαλύτερων “Δον”, λίγα πράγματα θυμίζουν πλέον τη μαφιόζικη πόλη. Ανάμεσά τους ο δρόμος που φέρει την ονομασία “Via 11 Aprile” (οδός “11ης Απριλίου”), ημέρα της τελευταίας σύλληψης του αρχηγού της Cosa Nostra το 2006, την οποία ο δήμος ανακήρυξε εορταστική.
Η διαδρομή ανάμεσα στους αμπελώνες από τo Παλέρμο μέχρι το Corleone, την κάνει να μοιάζει ξεχασμένη. Μια πόλη που χάθηκε στο πέρασμα του χρόνου. Δρόμοι ερημωμένοι, σοκάκια απομονωμένα, ένα χωριό δίχως ζωή, δίχως κόσμο να τριγυρνά. Οι κάτοικοι που έχουν απομείνει είναι κατά πλειοψηφία χωρικοί, που ακόμα και σήμερα τηρούν την ομερτά. Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι (ακόμα) φοβούνται, απλώς δεν θέλουν να θυμούνται. Δεν θέλουν να ξέρουν.
Στο μόνο που ελπίζουν, είναι να μπορέσει το χωριό να βρει τον χαμένο του τουρισμό, αυτόν που στην ουσία δεν απέκτησε ποτέ, λόγω της κακής φήμης που κουβαλάει ήδη από τη δεκαετία του ’50.
Το μοναδικό καφενείο που είναι ανοιχτό, έχει ελάχιστους πελάτες. Ένα μικρό μαγαζί με ξύλινη διακόσμηση και βρώμικη τουαλέτα. Όλοι θέλουν να ρωτήσουν τα πάντα, αλλά κανείς δεν ρωτάει τίποτα. Πίνουν espresso, διαβάζουν εφημερίδα, τρώνε κάποιο παραδοσιακό σισιλιάνικο γλυκό και φεύγουν. Αθόρυβα.
