Ένα ταξίδι δώρο από τον πατέρα του, για την επιτυχία του στις πανελλήνιες εξετάσεις και την εισαγωγή του στη σχολή που επιθυμούσε, του άλλαξε τη ζωή ριζικά.
Ο Δημήτρης Κατσαντώνης, απόστρατος του ελληνικού στρατού, έχει επισκεφθεί ήδη 65 χώρες σε κάθε γωνιά του κόσμου, όχι μόνο για τουρισμό, αλλά και για να βοηθήσει κυρίως κοινότητες της Αφρικής να βελτιώσουν τις συνθήκες της ζωής τους.
Όπως επισήμανε στο Αθηναϊκό και Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων, ο ίδιος συμμετέχει σε εθελοντική ομάδα που κατασκευάζει σχολεία, ιατρεία, κλειστές αγορές, ακόμα και σπίτια από λάσπη με τη βοήθεια των ντόπιων.
«Όλα ξεκίνησαν από το δώρο που μου έκανε ο πατέρας μου με την επιτυχία μου να εισαχθώ στην στρατιωτική σχολή Ευελπίδων. Το δώρο του ήταν ένα ταξίδι στην Αμερική και συγκεκριμένα στην Βοστόνη», εξηγεί ο Δημήτρης Κατσαντώνης.
Περιγράφοντας το πρώτο του ταξίδι με αεροπλάνο σημειώνει, «πτήση με το αεροπλάνο πρώτη φόρα και διάρκεια εννέα ώρες. Να φανταστείς τότε επιτρεπόταν το κάπνισμα στο αεροπλάνο. Έπειτα από έναν μήνα στην Αμερική, κατάλαβα ότι όσο πιο πολύ θα ταξίδευα στη ζωή μου, τόσο πιο ολοκληρωμένος θα ένιωθα. Φυσικά όσο ήμουν στην υπηρεσία ήταν δύσκολο να κάνω μεγάλα, πολλών ημερών ταξίδια, έτσι επέλεγα χώρες της Ευρώπης».
Έχει ταξιδέψει σε 65 χώρες και στόχος του είναι να φτάσει τις 100
Κάθε ταξίδι έχει τη δυναμική του, επισημαίνει. Διαφορετικοί τόποι, κουλτούρες, πολιτισμοί. Διαφορετικοί τρόποι αντιμετώπισης της ίδιας της ζωής. Κάθε ταξίδι και ένα σχολείο. «Έχω ταξιδέψει σε 65 χώρες και σε αρκετές από αυτές πάνω από μία φορά, διότι όταν επισκέπτεσαι μια χώρα για δεύτερη φορά, εμβαθύνεις πολύ πιο ουσιαστικά στον τρόπο ζωής των κατοίκων της. Στόχος μου είναι να επισκεφθώ πάνω από 100 χώρες. Οι πιο περίεργες ήταν η Βολιβία, όπου τα μαγικά βοτάνια και ξόρκια, έχουν σημαντικό ρόλο στην ζωή των ανθρώπων, εξού και ο δρόμος των μαγισσών στην πρωτεύουσα. Μία ακόμα ιδιαίτερη χώρα, ήταν το Περού, κυρίως για το μυστήριο του πολιτισμού και των κατασκευών των Ίνκας, που σίγουρα δεν τα κατασκεύασαν εξωγήινοι…», διευκρινίζει χαμογελαστός.
Αναφερόμενος στις πιο δύσκολες στιγμές που έχει περάσει, τονίζει: «Τα βράδια στους δρόμους της πρωτεύουσας του Βιετνάμ, ήταν απίστευτα δύσκολα για μένα. Περπατούσα σε δρόμους που δεν ήταν τουριστικοί και σταματούσαν μηχανάκια δίπλα μου, για να μου πουλήσουν την πραμάτεια τους, που ήταν ανήλικα κορίτσια. Μου ήταν αδιανόητο, ειδικά όταν έμαθα ότι οι πωλητές, ήταν οι ίδιοι οι πατεράδες τους. Περπατούσα στα στενά και έβλεπα παιδιά να προσφέρουν το σώμα τους, για ένα πιάτο φαγητό. Δεν θα τις ξεχάσω ποτέ αυτές τις εικόνες. Ήταν γροθιά στο στομάχι μου».
Σε πολλές χώρες ο ρόλος της γυναίκας είναι απίστευτα υποβαθμισμένος
«Είναι δύσκολο να συλλάβει ο ανθρώπινος νους, πόσο υποβαθμισμένος είναι ο ρόλος της γυναίκας σε πολλές χώρες, ειδικά στην Αφρική και αυτό καλλιεργείται από μικρή ηλικία. Σε μια φωτογραφία που τράβηξα αυτό είναι ξεκάθαρο, δείχνει τρία αγόρια να παίζουν μέσα στα νερά και στις λάσπες χαρούμενα, ενώ δίπλα τους, το κορίτσι κουβαλάει το πανέρι με το νερό στο κεφάλι, εμφανώς κουρασμένο. Τρομερή εικόνα», υπογραμμίζει.
Όπως εξηγεί ο Δημήτρης Κατσαντώνης, όταν το ταξίδι έχει σκοπό επίσης να βελτιώσει τις συνθήκες ανθρώπων που πραγματικά δοκιμάζονται, έχει διπλή αξία. «Από μικρός γυρίζοντας την Ευρώπη αρχικά, αναρωτιόμουν πώς είναι οι ζωές των κατοίκων υπανάπτυκτων χωρών», υπογραμμίζει και συνεχίζει, «πάντα ήθελα με κάποιον τρόπο να μπορούσα να βοηθήσω κατοίκους χωριών, σε περιοχές του κόσμου, όπου οι ανέσεις οι δικές μας δεν είναι αυτονόητες».
Φιλανθρωπικό έργο σε υποανάπτυκτες περιοχές
Παράλληλα, τονίζει συγκινημένος: «Εντελώς τυχαία ήρθα σε επαφή με μια οργάνωση που διοργάνωνε ταξίδια προσφοράς σε περιοχές της Αφρικής και της Ασίας. Έτσι συμμετείχα σε ένα ταξίδι στην Τανζανία και συγκεκριμένα στο χωριό Γκόνγκο. Το έργο της οργάνωσης ήταν καταπληκτικό, είχαν φτιάξει σχολείο, ιατρείο, κλειστή αγορά, οπότε η ομάδα μας, με τη βοήθεια των ντόπιων, κατασκεύασε σπίτια από λάσπη και ένα θερμοκήπιο. Η δουλειά πολύ σκληρή, αλλά η ευτυχία τεράστια. Το μόνο που μπορούσαν να μας προσφέρουν ήταν ένα χαμόγελο και ένα λουλούδι χαραγμένο στο χώμα ως δώρο. Τα χαμόγελα και η αγάπη των ντόπιων και ειδικά των παιδιών, δεν μπορούν να αποτυπωθούν σε λίγες γραμμές. Είναι ευλογία να έρχεται ο γηραιότερος του χωριού στην Κένυα και να θέλει να σου φιλήσει τα χέρια, επειδή απλά έβαψες το σχολείο. Σκοπός μας ήταν όχι μόνο να κατασκευάσουμε κάποια κτίσματα, πιο πολύ θέλαμε να εκπαιδεύσουμε τους ντόπιους να εκμεταλλεύονται τη φύση, χωρίς να την καταστρέφουν».
Εξάλλου επισημαίνει ότι η ομάδα του, στην Τανζανία, προσπαθήσε να πείσει τους ντόπιους ότι οι ανανάδες μπορούν να καλλιεργούνται και σε χωράφια όπου υπάρχουν φοίνικες, χωρίς να χρειαστεί να τους εκριζώσουν. «Δυσκολευτήκαμε αλλά τα καταφέραμε. Και ελπίζω να συνεχίσω και σε άλλες χώρες ειδικά της «μαμάς Αφρικής». Εν κατακλείδι αυτό που έχω να πω είναι ότι πιο κερδισμένος από τέτοιου είδους ταξίδια, είμαι εγώ και οφείλω ένα ευχαριστώ σε όλους αυτούς τους ανθρώπους, που με βοήθησαν να αλλάξω τρόπο σκέψης για την ζωή και να καταλάβω τι έχει τελικά αξία στη ζωή μας», σημειώνει.
«Στις υπαίθριες αγορές γνωρίζεις την αλήθεια κάθε τόπου»
Σε κάθε περίπτωση υπογραμμίζει ότι για να ταξιδέψει κάποιος με ασφάλεια σε επικίνδυνα μέρη, θα πρέπει να ακολουθεί κάποιους συγκεκριμένους κανόνες. Όπως επισημαίνει, «σε όλα μου τα ταξίδια είχα έναν κανόνα. Να μην προκαλώ με ακριβά αντικείμενα πάνω μου και να μη δείχνω, όσο είναι δυνατόν ότι είμαι τουρίστας. Περπατάω στις περιοχές που επισκέπτομαι, σαν να είμαι ένα με τους ντόπιους. Ένα από τα αγαπημένα μου μέρη, σε κάθε γωνιά του κόσμου, είναι οι υπαίθριες αγορές. Μέσα σ’ αυτές τις αγορές γνωρίζεις την αλήθεια κάθε τόπου. Μιλώντας με τη γυναίκα που πουλάει με το καλαθάκι της φρούτα, καταλαβαίνεις την πραγματική ζωή των κατοίκων. Μοναδικές εικόνες, μυρωδιές και ήχοι».
Ο Δημήτρης Κατσαντώνης σχεδιάζει κάθε ταξίδι του επί τρεις μήνες. Όσον αφορά το κόστος, όλα εξαρτώνται όπως λέει, από το τι ψάχνει ο καθένας σε ένα ταξίδι. Ο ίδιος δεν έχει θέμα το φαγητό του να είναι από υπαίθριες αγορές και να μείνει σε hostel ώστε να χαμηλώσει το κόστος ενός ταξιδιού.
Στην ερώτηση «ταξίδι μόνος ή με παρέα», απαντά ότι, «το μοναχικός Ταξιδευτής», τον εκφράζει λίγο περισσότερο. «Με τρελαίνει η ιδέα να ξεκινάω από το ξενοδοχείο για να επισκεφθώ κάποιο αξιοθέατο και στην πορεία να περνάω από μια αγορά και να καταλήγω να τρώω και να πίνω με ντόπιους. Νιώθω πιο ελεύθερος στις κινήσεις μου. Αξία ανεκτίμητη», λέει, ενώ για τον τόπο που κατά τη άποψή του πρέπει οπωσδήποτε κάποιος να επισκεφθεί, σημειώνει ότι αυτός είναι η Αφρική διότι όπως εξηγεί, «όποιος τολμήσει ένα ταξίδι προσφοράς σε κάποια χώρα της Αφρικής, θα αναθεωρήσει πολλά πράγματα για τον εαυτό του, τις ανάγκες του και την ίδια τη ζωή».
